توجه مثبت بیشرط و منت (Unconditional Positive Regard)
جلسهی چند منظورهای برگزار بود. مسائل خانوادهها از چند بعد بررسی میشد و راهکارهایی ارائه میشد. بیشتر صحبتهای والدین حول و حوش این بود چرا بچهی ما فقط از ما میخواهد فلان چیز را برایش بخریم یا فلان جا ببریمش. توی ذهنم گذشت که خودتان آیا محبتتان را به خریدن فلان چیز و بردن فلان جا مشروط نکردید؟ آیا کودک شما یاد گرفته که خودش را برای خاطر خودش دوست داشته باشید تا حالا بتواند همان را به شما بازخورد دهد؟ چرا باید انتظار داشته باشیم رفتاری را که انجام ندادیم دیگران در حق ما انجام دهند؟ خودمان در صورتی به عزیزانمان توجه کرده باشیم که حرف شنو، درسخوان و مؤدب بوده باشند یا وقتی نگاهشان کنیم که دائما دوستت دارم خرجمان کرده باشند، عصبانیمان نکرده باشند و تصمیمات مد نظرمان را در اولویت گذاشته باشند، توقع دوست داشته شدن ناب توقع زیادی است.
توجه بی قید و شرط مثبت یا توجه مثبت نامشروط به قول کارل راجرز باعث ایجاد احساس عزت نفس و خودارزشمندی در فرد میشود و چنین افرادی خود را برای رسیدن به اهداف توانمند میبینند، اهدافشان را دنبال میکنند و در نهایت میتوانند به خودشکوفایی برسند.
توجه مثبت نامشروط باعث ایجاد هماهنگی در خود واقعی و خود آرمانی ما میشود. یعنی خودمان را همان طور که هستیم با ویژگیهای منفی و مثبت میپذیریم. دست به انکار و تحریف واقعیت نمیزنیم. تا ما ویژگیهای مثبت خودمان را نپذیریم نمیتوانیم آنها را در خودمان تقویت کنیم و تا ویژگیهای منفی خودمان را نپذیریم و آنها را فرافکنی و انکار کنیم هیچوقت برای اصلاح آنها و فرصت سازی از آنها اقدام نخواهیم کرد.
پس جا دارد که توجه بیقید و شرط مثبت بخشی از برنامهی مراقبتمان باشد، چه بخواهیم از خودمان مراقبت کنیم، یا از خانوادهیمان و یا فردی که مراجعمان هست و ما موظف شدهایم به نحوی از او مراقبت کنیم.
چون دوست دارم نوشتهام را با بیت شعری در مذمت منت گذاشتن به پایان برسانم منت را جستجو میکنم بیت زیر را از رودکی میآورد:
«گر همه نعمت یک روز به ما بخشد/ ننهد منت بر ما و پذیرد هن»
متوجه نمیشوم هن در اینجا به چه معناست. (اعتراف به ندانستن)
برای همین همین بیت را از شاعر دیگر (فرخی سیستانی) میآورم و یادداشت خود را به پایان میرسانم:
«گر همه نعمت یک روز به ما بخشد/ ننهد منت بر ماو پذیرد من»
مطلب مرتبط:
بدون دیدگاه