فاطمه وحیددستجردی

ساعتی از شب گذشته بود.

مادرم روی تختش دراز کشیده بود.

صدایش کردم‌.

پاشو شام بخور.

آلزایمر داشت و گوش‌هایش سنگین بود.

نشنید.

بلندتر گفتم: پاشو شام بخور.

نیم خیز شد .

گفت: چی میگی؟

شمرده‌ترگفتم: میگم.  پاشو.  برات شام آوردم. بخور و بخواب.

گفت: شام چی هست؟

گفتم: عدس‌پلو.

اخم‌هایش را درهم‌کشید.

گفت: آخه سگ عدس پلو میخوره.

عدس پلو‌ هم شد غذا؟

دوباره خوابید و پتو را روی سرش کشید.

قهر کرد.

زمستان بود.

بخاری اتاق روشن بود.

ظرف غذا را روی بخاری گذاشتم.

بعد از ساعتی، بار دیگر صدایش کردم.

وقتی نداشتم تا غذای دیگری بپزم.

هر شب از غذای که خودمان می‌خوردیم، برای او می‌‌آوردم.

یادم آمد قدیم‌ترها، رابطه‌ی خوبی با امامان و غذای نذری داشت.

دوباره صدایش کردم.

بلندتر گفتم: نذری می‌خوری؟

گفت: نذر کی؟

گفتم: نذر امام حسین .

گفت: به‌به، قربون امام حسین برم.

بله که می‌خورم.

گفت: کی نذری داده؟

الکی اسم یکی از همسایه‌ها را بردم.

گفتم: نصرت خانم.

گفت: دستش درد نکنه.

سرحال روی تخت نشست.

بشقاب عدس پلو را جلویش گذاشتم.

بدون اینکه توجه‌ای به عدس‌پلو بودنش بکند، با اشتها غذا را خورد.

😉😁

از آن به بعد هر موقع غذای باب طبعش نبود به اسم غذای نذری آن را به خورد او می‌دادم.

ایمان او به واژه《 نذری》برای کار پرستاری من، معجزه کرده بود.

فاطمه وحید‌دستجردی

۲۶شهریور۱۴۰۲»