1401.3.23

یکم. امروز در لایو آقای کلانتری توی نظرات همش تبریک تولد  به آقای کلانتری نوشته می‌شد. آقای کلانتری هم که محل نگذاشت و به صحبتش پرداخت.

یک موضوع صحبتش در مورد فکر کردن و نگاه نقادانه داشتن بود.  دیگری آهستگی و یا کند پیش رفتن. برای آهستگی قرار شد موقع پرسه در اینستاگرام یادداشت برداری کنیم.

آخرش هم  5 دقیقه این جمله از منوچهر احترامی را در راستای قطعه‌هایی از آلبوم آخر بهار ادامه نویسی می‌کنیم: ((یکی بود یکی نبود غیر از خدا هیچکس نبود، اگرم کسی بود، کسی نبود.))

دوم. یک مدت است توسرچ باکس لپ تاپم تصاویری ظاهر می شود که مربوط به مناسبتهای خاص است. امروز عکس یک کیک تولد، کلاه و پر ظاهر شده است. می زنم رویش هدایت می شوم به صفحه‌ای که نوشته Pessoa’s birthday. پسوا را سرچ می‌کنم. می آورد فرناندو پسوا شاعر، نویسنده و همچنین مترجم و منتقد پرتغالی است.

سوم.  توی گوگل “شاهین کلانتری فرناندو” سرچ می کنم  و به یادداشت ” نوشتن از نگاه فرناندو پسوا” می‌رسم. یادداشت قشنگی است و من آن را اینجا  کامل می‌آورم:

((فرناندو پسوا می‌گوید «نوشتن یعنی فراموش کردن. ادبیات مطبوع‌ترین شیوۀ نادیده‌گرفتن زندگی است».

او حرف‌‌های بدیع دیگری هم دربارۀ نوشتن دارد:

«برای من نوشتن تحقیر شخصی است، ولی نمی‌توانم از نوشتن رها شوم. نوشتن برای من مثل اعتیادی است که از آن نفرت دارم و با وجود این، استفاده می‌کنم. مانند عادتی زشت که حقیرش می‌شمرم ولی نمی‌توانم شرش را از سرم کم کنم.»

پاره‌ای دیگر از سخنان او را هم بخوانیم:

«من نقشه‌هایی دارم و رؤیاهایی عجیب و غریب پرورش داده‌‎ام -ولی خوب این‌ها را آقای پیش‌خدمت یا خانم دوزنده هم دارند، چون مردم همه رؤیاپرورند: آن‌چه که متفاوتمان می‌کند نیرویی است که بتوانیم آن‌ها را عملی سازیم، یا تصریح سرنوشت است که خود را برای ما عملی می‌سازد.

من در رؤیا با آقای پیشخدمت یا خانم دوزنده برابرم. تفاوت من تنها در این است که می‌توانم بنویسم. بله، این پرده‌ای از نمایش است. واقعیت پیش‌رو از آن‌ها جدایم می‌کند. اما در روح تشابه داریم.»

بله، شاید نویسنده‌ها آدم‌هایی‌اند که دربارۀ نوشتن حرف‌های عجیب و غریب می‌زنند.

منبع نقل‌قول‌ها: کتاب دل‌واپسی، فرناندو پسوا، ترجمۀ جاهد جهانشاهی، نشر نگاه.))

چهارم. شاهین کلانتری و فرناندو پسوا تولدتان مبارک.

#یادداشت_روزانه           #شاهین_کلانتری            #فرناندوپسوا