در یکی از لایوهای آقای شاهین کلانتری قرار می شود،  یک کلمه ای را انتخاب کنیم و در موردش بنویسیم. من کلمه ی ” خدا” را انتخاب کردم. “الله” های سرخ رنگ قرآنم این فکر را به سرم انداخت که عبارتهای الله دار را کنار هم بنویسم و با دقت بیشتر قرآن را بخوانم. همین دقت روی کلمه الله دار باعث افزایش دقتم روی سایر آیات شد. طوری که در سوره ی المدثر آیه ی “ذرنی و من خلقت وحیدا” جور خاصی توجهم را جلب می کند.

معنای تحت الفظی که به ذهن من رسیده، این است: ((واگذار مرا و آن کسی که آفریدم او را یکی یک دانه (تنها) )). شأن نزول آیه در مورد ولید پسر مغیره است. در آیات بعدی خدا از نعمتهایی که به او داده یاد می کند و سپس به عناد او می پردازد و در آخر اینکه او را به بالا رفتن از گردنه وادار کند.

البته گیر من روی کلمه ی “وحیدا” است که اکثرا تو ترجمه ها تنها معنی شده است، ولی حسن من {درست یا غلط} این است که خدا به اینکه بنده اش را و بنده هایش را منحصر به فرد و یکی یک دانه آفریده اشاره می کند و دوست دارم کلمه ی “وحیدا” را یکی یک دانه ببینم.

یاد دوست عزیز دوره ی دانشگاهی ام بخیر که می گفت: (( خدایا تو بنده زیاد داری که تحویلت می گیرند، اما ما جز تو هیچ کس را نداریم)). در عمل اما این خدای مهربان احد و واحد است که بنده هایش حتی بنده ی معاندش را هم یکی یک دانه می داند.

قدر خودمان را بدانیم ما یکی یک دانه خدا هستیم.

 

#برداشت_نویسی

#تمرین_نویسندگی

#شاهین_کلانتری

 

بدون دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *